De miezerregen die als kleine druppeltjes op de voorruit van mijn auto vallen en daarbij opgeteld de grauwe wolkenlucht maken dat de gebouwen in de buitenwijken van Luik nog triester lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Het geeft de reiziger in ieder geval niet gelijk warme gevoelens. Als er dan vervolgens in de binnenstad op zoek naar een parkeergarage overal opengebroken straten zijn en het chaos troef is, vraag ik me hardop af of drie overnachtingen niet wat teveel is?
Als ik echter in de veel te krappe parkeergarage met overal lakstrepen op de muur en na vele rondjes omhoog met het zweet op de rug mijn auto geparkeerd heb en daarna door de stad zwerf, blijkt Luik een aangename verrassing te zijn.
Het is bourgondisch en ondanks dat het januari is, zitten de terrassen in de middag en de avond vol. Ik ben de regen en de grauwe buitenwijken snel vergeten.
De trappen van Montagne de Bueren
De attractie van de stad zijn de steile trappen van Montagne de Bueren, die naar de boven de stad gelegen citadel leiden.
De trap is eigenlijk onderdeel van een straat en dat zie je aan de deuren van huizen die aan de trap liggen. Montagne de Bueren is eind 19e eeuw gebouwd als verbinding van de citadel met de binnenstad. De naam is een ode aan de slag om Luik in 1468 en is vernoemd naar de heldhaftige leider Vincent van Bueren, die tevergeefs probeerde Luik te bevrijden van de Bourgondiërs.
Montagne de Bueren behoort tot de 10 meest bijzondere trappen in de wereld. Met maar liefst 374 treden en een stijgingspercentage van bijna 30% is het een flinke klim. Aan de voet van de trap kijk ik vol ontzag omhoog naar de steile wand van treden. Ik wandel in een rustig tempo naar boven. Onderweg stop ik even om zogenaamd wat foto’s te maken, maar natuurlijk ook om uit te rusten. Waarom zou je als een gek naar boven lopen? Ik krijg echt respect voor de bewoners van de huizen die elke dag deze trap moeten beklimmen. Of zullen ze aan de achterzijde van hun huis een parkeerplaats hebben?
Bovenaan de trap is het nog een klein eindje naar de citadel waar ik omheen loop met onderweg een paar mooie uitkijkpunten. Ik ben nu zo getraind dat ik besluit ’s avonds de trappen nog een keer te beklimmen om Luik bij nacht te fotograferen.
De beroemde Luikse ballen
Aan het tafeltje tegenover mij zit een man in bouwvakkerskleren met het stof van een dag werken nog in zijn haar aan een speciaalbiertje. Café Le Saint Gregory, waar ik na het lezen van alle positieve recensies terecht ben gekomen, is dus gelukkig geen toeristenbolwerk, maar een buurtcafé waar de dag wordt afgesloten met een maaltijd of een biertje. Ik bestel een Curtius en buig me over de menukaart. Ze hebben hier gehakballen in tal van varianten. Ik besluit voor de traditionele Luikse ballen met stroop en rozijnen te gaan. Ze worden geserveerd met friet en salade. De avond kan al niet meer stuk.
Het prachtige kleurenspel van de Sint Pauluskathedraal
De volgende ochtend besluit ik om een flinke wandeling door de binnenstad te maken om de gehaktballen en de stroop te verbranden. Pontificaal midden in het centrum staat de Sint Pauluskathedraal. Al meer dan 1000 jaar staat op deze plek een kerk. Met de bouw van de huidige kathedraal is in de 13e eeuw begonnen en pas 200 jaar later was het af. Als op een gegeven moment de zon zich laat zien, laten de glas in lood ramen een prachtig kleurenspel zien.
De Sint-Paulus is nu de hoofdkerk van het bisdom van Luik. Die positie was ooit voorbehouden aan de Sint Lambertuskathedraal, maar na de Luikse revolutie tegen de bisschop in 1789 werd het verguisde symbool van zijn macht afgebroken. In Luik bleef die plek letterlijk een gat in de stad. Het duurde tientallen jaren voordat het nieuw ontstane plein een nieuwe bestemming kreeg. De lege plek waar de kathedraal stond heet nu Place Saint Lambert.
Ik dwaal na het bezichtigen van de kerk door de straten van Luik en strijk rond de klok van elf uur neer op een terrasje voor een kop koffie. Ik houd wel van een vroeg biertje, maar moet in de vrouw tegenover mij toch mijn meerdere erkennen.
Een nieuw treinstation als statussymbool
Het symbool van de renovatie van Luik is het centraal station Luik Guillemins. De naam komt het klooster van de Wilhelmieten (Guillemins in het Frans) dat ooit op deze plek stond. Het oude station uit 1958 moest begin van deze eeuw verbouwd worden omdat er nieuwe sporen voor de hogesnelheidslijnen nodig waren. Men besloot toen ook de stationshal maar te renoveren. Het werd een complete make over. In 2009 werd het oude station vervangen door een nieuwe overkapping van 160 meter lang en 35 meter hoog, die die al van ver te zien is. Van een afstand maakt een sciencefiction achtige indruk en verwacht je elk moment dat er een deurtje opengaat en er ruimtewezens uitstappen. Het station is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Je kunt de perrons oplopen om de overkapping te bekijken.
Ik wandel weer treug naar het oude centrum en geniet nogmaals van de gastromonie van de stad.
Luik was vroeger een groezelige stad. De rauwe rand heeft het nog steeds, maar met diverse opknapbeurten en investeringen is het een heerlijke stad geworden. Met recht een stad met ballen.
Praktische informatie
Luik is een veelzijdige stad en verrassend dichtbij. Het is zowel met de auto als met de trein makkelijk te bereiken.
Ik sliep in het Amosa hotel midden in het centrum. Alle bezienswaardigheden zijn vanaf daar op loopafstand.