Heidelberg kwam ongeschonden door de tweede wereldoorlog en heeft de oudste universiteit van Duitsland. Beide staan garant voor een unieke sfeer. Voeg daar een majestueuze kasteelruïne bij en je hebt de ingrediënten voor een heerlijke stedentrip.
Het meest romantische plekje
Als de schemering invalt, de verlichting aan de Korenmark aangaat en ook het kasteel op de achtergrond in de spotlights wordt gezet, is direct duidelijk waarom Heidelberg de meeste romantische stad van Duitsland wordt genoemd.
Ik zit op een bankje aan de markt en experimenteer met de sluitertijd van mijn fototoestel om het prachtig verlichte geheel vast te leggen. “Je hebt de mooiste plek van de stad gevonden” hoor ik opeens naast mij. Op het bankje is een vrouw van middelbare leeftijd komen zitten. Ze verklapt mij dat ze elke avond langs dit punt fietst om te genieten van het uitzicht. Vervelen doet het kennelijk nooit.
Ze bewondert de foto’s op mijn camera en doet daarna uit de doeken waarom de bouwstijl van Heidelberg zo afwijkt van de omliggende steden met hun typisch Duitse vakwerkhuizen.
De Fransen verwoestten Heidelberg tot twee keer toe in de zeventiende eeuw. Eerst in 1622 en toen ze dat nog niet genoeg vonden, werd de stad in 1693 nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. De wederopbouw was in de toen populaire barokstijl.
De tweede wereldoorlog richtte geen nieuwe verwoestingen aan en de barokke gebouwen bleven dus bewaard.
De twee topattracties van de stad
Het kasteel werkt als een magneet en gelijk de volgende ochtend besluit ik het te gaan bezoeken. Er rijdt een charmant kabeltreintje met een halte bij de ruïne en als eindpunt het hoog boven de stad gelegen Königstuhl. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht op de stad.
Lisette, een ex-collega en ex student in Heidelberg, gaf aan altijd lopend naar boven te gaan. “Toeristen nemen de kabelbaan, maar als je een beetje stoer bent ga je te voet”, appte ze mij. Ik besluit niet voor haar onder te doen en ga lopend. Eerst naar het kasteel en vervolgens ook te voet naar de Königstuhl. Dat laatste was een enorme fout.
Het eerste deel van de wandeling is steil, maar in een rustig tempo goed te doen. De ruïne is door de laaghangende bewolking in nevelen gehuld en her en der in het gebouw hebben bomen en struiken wortel geschoten. Dit geeft het kasteel een mysterieuze sfeer. Het uitzicht op de stad is hier al mooi, maar Königstuhl belooft een nog fraaier panorama te bieden.
Een hemels uitzicht
Ik vervolg mijn tocht recht door het bos omhoog. Door de net weggetrokken regen is de lucht extreem vochtig en langzaam lopen er in hoeveelheid toenemende zweetdruppels langs mijn slaap. Er is echter geen weg meer terug. Al zwetend vervolg ik mijn tocht. Na een half uur lopen kom ik de eerste mensen tegen, twee dames die jaloersmakend afdalen. Zij verzekeren mij dat ik er bijna ben. Totaal bezweet kom ik boven en plof neer op een bankje. Later kom ik tot de ontdekking dat de wandeling ‘Himmelsleiter’ heet en vanaf het kasteel uit meer dan 1200 onregelmatige treden bestaat. Gelukkig ben ik niet in de ‘Himmel’ beland. Het uitzicht is echter wel hemels. Langzaam begint de voldoening van de beklimming te komen.
Een stel scholieren heeft het uitzichtpunt per fiets bereikt. Dat kan dus ook.
De Bergbahn
Op mijn wandeltocht weer naar beneden zie ik het kabeltreintje naar boven klimmen. Het ziet er toch wel heel aantrekkelijk uit. Niet alleen omdat het een zweterige beklimming scheelt, maar ook vanwege het fraaie landschap waar de kabelbaan doorheen gaat. De uitdaging om de Königstuhl lopend te bereiken is volbracht. Ik spreek met mezelf af dat ik de volgende keer de Bergbahn neem. Een mooi excuus om nog een keer terug te gaan naar Heidelberg.
Die Altstadt
Het wordt hoog tijd de historische binnenstad te bezichtigen. De hoofdstraat is een aaneenschakeling van winkels, restaurants en cafés. Vanuit mijn hotel aan de Korenmarkt loop ik zo de levendige binnenstad in met een heerlijke sfeer en keur aan wereldse restaurants. Van Thais, Vietnamees, Mexicaans tot een aan de traditionele Duitse keuken. Door de relatief korte afstanden is het overal druk en gezellig.
Een andere magneet van de stad is de ‘Alte Brücke’, die de oude binnenstad met het aan de andere kant van de Neckar gelegen stadsgedeelte verbindt. In het straatje naar de brug toe zitten vele restaurant en de beroemde brouwerij van Vettel. Ik laat al dit lekkers nu nog even links liggen. Ik steek de brug over en kom bij één van de meest geliefde en fotogenieke plekken van de stad. De brug met op de achtergrond het kasteel.
Aan de overkant van de Neckar woonden vele professoren, maar ook filosofen en schrijvers. De geleerden wandelen veelvuldig op het hoger gelegen gedeelte en de wandelroute, die direct na de Alte Brücke begint, wordt daarom de Filosofenweg genoemd.
Ik treed in de voetsporen van onder andere Goethe en Mark Twain en ga de Filosofenweg ook lopen.
Het parcours begint met, hoe kan het ook anders, een steil pad omhoog. Daarna loopt de wandelroute parallel aan de rivier de Neckar met zeer fraaie uitzichten op de stad en het kasteel.
Ik sluit mijn bezoek aan Heidelberg af in de Vettel brouwerij. Deze gaat er prat op het sterkte bier ter wereld in haar collectie te hebben. Een gerstenat van maar liefst 33%. Ik houd het dit keer bij pils, maar zet het bier op mijn bucket list. Nog een reden om terug te gaan naar Heidelberg.
Praktische informatie
Heidelberg is zowel met de auto als met de trein goed bereikbaar. Ik verbleef in Hotel am Kornmarkt, midden in het historische centrum. Alle bezienswaardigheden zijn op loopafstand van het hotel.